خود را از چاه تنهایی ام بالا می کشم

زخمی...؛

بی رمق پا...؛

خون در پیشانی ام دلمه شده است

                                          و

                                          جهان در برابرم تار

 

کمان را به دستی می گیرم

تیر آخرین را به دستی دیگر

 

شغاد نیست،

آنکه پشت بر درخت پنهان است.

او خود منم

          که اینچنین

                     بر زخم هایم زهرخند می زند!

 

کمان را بر زمین می گذارم

                            به چاه باز می گردم.