اوایل خیال می کردم بالاخره یه روزی میاد که اون هم دوستم داشته باشه. با اینکه اعتقاد داشتم "زندگی یعنی دوست داشتن خورشید خانومم بدون هیچ امیدی" ولی با خودم می گفتم زندگی که بدون امید نمی تونه ادامه پیدا کنه! حتما یه روزی میاد که اون هم من رو دوست داشته باشه. شاید دور...! شاید دیر...! اما اون روز بالاخره می رسه. با خودم می گفتم اگر چشم و دلم رو پاک کنم، اگر خطاهای گذشته ام رو اصلاح کنم، اگر فلان کار رو بکنم و اگر بهمان اتفاق بیوفته...؛ حتما اون هم من رو دوست خواهد داشت. راستش من همه اون کارهایی که فکر می کردم درسته رو انجام دادم تا اون روزِ دیر، زودتر برسه. اما انگار قرار نیست که اون روزِ لعنتی هیچ وقت بیاد. انگار قرار نیست اون هم من رو دوست داشته باشه.
اونهایی که پست "مَش بیلر" من رو خوندن حتما به خاطر میارن که عشق های سیرین سیپ شده هیچ وقت مغز پخت نمیشن. دهانم طعم زهر می گیره وقتی به خودم میگم احتمالا بعد از چهار سال عشقِ یک پا لنگ ما هم سیرین سیپ شده و خورشید خانومم هیچ وقت دوستم نخواهد داشت.
اما یه خواهشی از شما دارم...
اگر بعد از رفتن من اومد، بهش بگید که همه زندگیم بود. که وقتی می خندید خوشبخت ترین بودم و وقتی غم به دلش می اومد؛ بدبخت ترین. بهش بگید که اگر توی تمام زندگیم یه کار درست و درمون کردم، اون کار، دوست داشتن خورشید خانومم بوده.
اگر اومد...
"روزی اگر سراغ من آمد به او بگو
من می
شناختم او را
نام تو را همیشه
به لب داشت
حتی
در حال
احتضار
آن دلشکسته
عاشق بی نام و بی نشان
آن مرد بی
قرار
روزی اگر
سراغ من آمد به او بگو
هر روز پای
پنجره غمگین نشسته بود
و گفت وگو
نمی کرد
جز با درخت
سرو
در باغ کوچک
همسایه
شب ها به
کارگاه خیال خویش
تصویری از
بلندی اندام می کشید
و در تصورش
تصویر تو
بلندترین سرو باغ را
تحقیر کرده
بود
روزی اگر
سراغ من آمد به او بگو
او آرزوی
دیدن رویت را
حتی برای
لحظه ای از عمر خویش داشت
اما برای
دیدن تو چشم خویش را
آن در سرشک
غوطه ور را
پنداشت
آلوده است و
لایق دیدار یار نیست
روزی اگر
سراغ من آمد به او بگو
آن لحظه ای
که دیده برای همیشه بست
آن نام خوب
بر لب لرزان او نشست
شاید روزی
اگر
چه ؟
او ؟
نه آه
نمی آید."
پی نوشت: یه جاهایی از شعر، شاعر به پاک بودن چشم و زندگیش اشاره می کنه که چون من هیچ وقت پاک نبوده ام و پاک نزیسته ام، اون بخش از شعر رو حذف کردم. متن کامل شعر در اینترنت موجود هست.
