خسته ام از انتظار...

از نشستن و چشم به در دوختن برای اتفاقی که نمیدانم از کجا خواهد افتاد؛

از تکرارِ بالاخره یک روز می آید و ورق بر می گردد؛

از مرور اتفاقاتِ نادرِ خودم با چشم های خودم دیدمِ یک دوست و آرزوی تکرار یکی از آنها؛

و از تلاش برای دزدیدن پله های همسایه...؛

                                                  برای رسیدن به آسمان.

 

خسته ام از امید...

از این تاریکِ چسبناکِ نداشته که به آن دل بسته ام؛

هیزمی که گُر می گیرد زیر صفحه ای که بدان چسبیده ام.

خسته ام از خسته نشدن...

خسته ام از خود...؛

                     از تو...؛

                           از دنیا...

"کاوه ای پیدا نخواهد شد، امید

                   کاشکی اسکندری پیدا شود."      

 

پی نوشت1: دلم گرفته...؛ مثل کبوترهای عمو رسول که از دیشب منتظر اومدنش نشسته اند و دیگه وقتشه که ناامید بشن.

پی نوشت2: خورشید خانوم سفرت بی خطر باشه. مواظب لبخند عشق نازنین من باش.

پی نوشت3: دوست دارم.