سال 1398 هم گذشت.
با سیل، با زلزله، با موشک، با شلیک به جگر گوشه های مردم، با سایه ی جنگ، با تحریم، با دروغ، با دلار پانزده هزار تومان، با اختلاس و دزدی، با کرونا تاااااا رسید به بادمجون و خیار چنبر و کیرِ خر. توی همه ی این اتفاقات هم ردپای بی لیاقتی مسئولین محترم مملکتی مشهود بود. زیاد گفته شده و زیاد شنیدید. من قصد ندارم این گُه رو دوباره هم بزنم و بوش رو بلند کنم. فقط می خوام بگم خوشحالم که این سال کوفتی تمام شد. حتا به قیمت تلف شدن یک سال از عمر همه مون.
اما آرزو می کنم که سال جدید سال بهتری باشه. همه مردم عزیز کشورمون سلامت و شاد باشند. دروغ از این مملکت ریشه کن بشه و دوباره بعد از سالها لبخند به روی مردم برگرده. آرزو می کنم در سال 99 هیچ کسی از سر نداری شرمنده خانواده اش نشه. آرزو می کنم بچه ی کار نداشته باشیم و همه ی بچه های عزیز ایران برن سر کلاس درس و مشق و ورزش و موسیقی.
آرزو می کنم همه ی ایرانی ها به آرزوهاشون برسند.
هرچند که خودم امیدی به برآورده شدن آرزوهام ندارم. ☹
"بی آنکه دیده بیند،
در باغ
احساس می توان کرد
در طرح پیچ پیچِ مخالف سرای باد
یاسِ موقرانه ی برگی که
بی شتاب
بر خاک می نشیند.
بر شیشه های پنجره
آشوب شبنم است.
ره بر نگاه نیست
تا با درون درآیی و در خویش بنگری.
با آفتاب و آتش
دیگر
گرمی و نور نیست،
تا هیمه خاکِ سرد بکاوی
در
رویای اخگری.
این
فصل دیگری ست
که سرمای اش
از درون
درکِ صریحِ زیبایی را
پیچیده می کند.
یادش به خیر پائیز
با آن
توفان رنگ و رنگ
که برپا
در دیده می کند!
هم برقرارِ منقلِ اَرزیزِ آفتاب،
خاموش نیست کوره
چو دی سال:
خاموش
خود
من ام!
مطلب از این قرار است:
چیزی فسرده است و نمی سوزد
امسال
در سینه
در تن ام!"
